Cześć!

Kilka rzeczy z czerwca, które chciałabym zapamiętać i się z Wami podzielić.

1. O markerach już było, zacieszam się dalej, chociaż coraz bardziej dojrzewam, żeby przetestować na własny użytek BrushMarkery (Winston&Newton). Są jednorazowe w przeciwieństwie do Copiców, ale podobno mają super tusz i ładniej wyglądają na papierze. Może w przyszłości… 🙂
2. Dalej szydełkuję w wolnych chwilach i głównie na placu zabaw, kiedy M. się bawi. Często tak spędzamy długie, letnie wieczory.
3. Koniec roku szkolnego wart jest zapamiętania, ponieważ to był pierwszy koniec roku dla mojego syna. Pan M. występował w przedstawieniu, a kapelusz i ciemne okulary były bardzo ważnym rekwizytem :P.
4. Moja pierwsza gra!!! Robiłam grafikę do gry na urządzenia mobilne i jestem z tego bardzo dumna. Taka gra to ogromnie dużo pracy wielu osób. Dzięki :). Zapraszam, jeśli ktoś jeszcze nie widział Reach For The Skies. Dajcie znać, jak się gra!
5. Walizki. Kupiliśmy prześliczne błękitne walizy. Dla nas to trochę symbol zmiany. Wcześniej jeździliśmy z plecakami i krajowo. Teraz zamierzamy udać się trochę dalej. I już mam ciarki, bo będę pierwszy raz lecieć samolotem 😛
6. W tym właśnie wyjazdowym celu nasz 5 – latek dostał dowód osobisty. Rany, ja musiałam czekać do osiemnastki 😛
7. Chorowanie. Nieodłączny element każdego miesiąca. Zaczynam dochodzić do perfekcji i już coraz mniej panikuję. Na szczęście obyło się bez szpitala, choć mało brakowało.

Z perspektywy czasu te rzeczy zupełnie inaczej wyglądają i wspomnienia tracą na mocy. Chciałabym potrafić zachować te fajne momenty w niezmienionej formie.

Miłego dnia wartego wspominania Wam życzę 🙂

TW: Selfie to trudna sztuka. Nie każdy powinien jej próbować. TW jest jedną z takich osób :).

A tak bardziej na serio – faktycznie ostatnio miałem podobną sytuację. Nie z typowym selfie – rzadko takie robię. Ale chciałem nagrać telefonem filmik. I jakoś tą maszynkę trzeba ustawić, żeby była w miarę stabilna, na właściwej wysokości i tak dalej. Jak się ma jakieś mocowanie, sprawy nie ma. Ja nie miałem. A raczej – byłem w posiadaniu statywu do aparatu fotograficznego, ale ten – jak sama nazwa wskazuje – pozwalał na zamocowanie aparatu fotograficznego. A nie telefonu.

W końcu udało mi się rozwiązać sprawę za pomocą wyżej wspomnianego statywu oraz spinki do włosów Kess. Wyglądało to dość głupio, ale najważniejsze, że – działało!

Filmik nagrałem. Nie był zbyt dobry.

A na przyszłość kupiłem kijek do selfie, który wyposażony jest w odczepianą końcówkę ze standardowym „fotograficznym” mocowaniem do statywu. Teraz mogę kręcić wideo jak profesjonalista!

Macie tak czasem?

Młody sprzedał mi paskudnego wirusa. Umarłam.

TW: Od pewnego czasu w naszym domu panuje zaraza. Prawdopodobnie zaczęło się ode mnie. A konkretnie, kilka tygodni temu kiepsko się czułem, stan podgorączkowy i tak dalej. Brałem podstawowe leki, po dwóch dniach przeszło.

Niestety przeszło nie w ogóle, tylko na Pana M, u którego cała sprawa miała nieco bardziej dramatyczny przebieg. Skończyło się na antybiotykach a ciągnie – do dziś.

W międzyczasie, na skutek częstego przebywania w okolicach Pana M, zaraziła się Kess. Choroba objawiła się bólem wszystkiego, a w szczególności dróg oddechowych, szeroko pojętych. Wyjątkowo wredne mikroby zadomowiły się w jej organizmie i nie chcą sobie pójść. Wyganiamy je, czym się da, ale trzymają się, skubane, mocno.

Prawem Murphy’ego, teraz powinno wszystko wrócić do mnie. Choć mocno liczę, że jednak tak się nie stanie i pozbędziemy się zarazy na dobre…

TW: Cóż, przyszedł czas na kolejny coming-out.

Tak, lubię serial „My Little Pony”. Tak, oglądam go z moim synem. I co gorsza – tak, oglądam go również samodzielnie. Czasami.

Wiem, że to dość infantylna produkcja. Przeznaczona raczej dla dzieci płci żeńskiej,  w wieku do 10 lat.

I cóż… I don’t care.

Serio, kiedy wracam z pracy i jestem zmęczony (albo ekstremalnie zmęczony, różnie bywa), czasem jedyne, czego potrzebuję, to dawka infantylnego optymizmu.

Kess, jak można się domyśleć z komiksu, mojej pasji nie podziela. Skrycie się ze mnie śmieje, jestem tego pewien. Trudno. Życie byłoby smutne bez odrobiny dziecięcej radości. W tym przypadku dość mocno dziecięcej :).

Nie ukrywajcie się, wiem, że macie tak samo!

Zaległy z piątku.

Właściwie, to dodawanie w jakiś konkretny dzień niezbyt mi wychodzi. Ostatecznie zamierzam dodawać coś, kiedy zrobię to, co będę chciała dodać. Niekoniecznie będę się zmuszać do wrzucania obrazków, kiedy nie będę miała weny.

To jest dowcip na poziomie 5 latka i właśnie takie rzeczy śmieszą Pana M. Nauczył się tego na pamięć i powtarzał z uporem maniaka. Jeśli to kogoś rozbawiło to widocznie młode macie poczucie humoru.  Mnie to bawi.

TW: A mnie to jakoś nie śmieszy. Może dlatego, że jestem bohaterem (nie)koniecznie pozytywnym tej historii. Cóż, każdy z nas ma swego mola, co go gryzie. Nie, żebym się jakoś przejmował, absolutnie! I tego będę się trzymał.